Επειδή περισσότερο έχουν μιλήσει άλλοι για μένα (αστυνομία, δημοσιογράφοι), παρά εγώ για τον εαυτό μου και την υπόθεση που βρίσκομαι προφυλακισμένος, θέλω να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα, με αφορμή το δημοσίευμα του "Ιού" της 23ης Μαϊου, που είχε τον τίτλο "Ενας χρήσιμος πολιτικός κρατούμενος" και που παρουσιάζει μια εντελώς διαστρεβλωμένη εικόνα για την υπόθεσή μου, αλλά και για τον αναρχικό χώρο. Παρόλο που με την ξεκάθαρη ανάληψη ευθύνης έχω απομυθοποιήσει το μυστήριο του "τρομοθεάματος" και τα σενάρια αστυνομικών και δημοσιογράφων, καθώς και τη σκευωρολογία των "προοδευτικών" αριστερών υπερασπιστών (δημοσιογράφων και πολιτικών μαϊντανών) των μέχρι τώρα συλληφθέντων για παρόμοιες δυναμικές ενέργειες, το δημοσίευμα του "Ιού" κινείται στα ίδια πλαίσια κατασκευής "ενόχων", "τρομοκρατών", από μια άλλη όμως, διαφορετική, σκοπιά. Μέχρι τώρα η υπεράσπιση -αριστεροί, "προοδευτικοί", "δημοκράτες"- όσων δήλωναν αθώοι (και καλά κάνανε και δήλωναν αθώοι), αναθεμάτιζαν την "ένοπλη βία", υποστηρίζοντας ότι οι συλληφθέντες δεν έχουν καμιά σχέση -"τα καλά παιδιά"- με τέτοιου είδους "σκοτεινές μεθοδεύσεις", καταπίνοντας το δόλωμα του κράτους και διαστρεβλώνοντας την ίδια την ουσία του ανατρεπτικού αγώνα. Τώρα που βγήκε κάποιος και δήλωσε "ένοχος", εσείς προσπαθείτε να βρείτε πάλι εξηγήσεις -με διαφορετικό τρόπο αυτή τη φορά, αλλά με τον ίδιο προφανή στόχο- στη σεναριολογία περί κρατικών "τρομοκρατικών" σχεδιασμών και στη θυματοποίηση αγωνιστών. Εν ολίγοις, το δημοσίευμα του "Ιού" ισχυρίζεται, ότι εγώ "εξωθήθηκα" από το κράτος στο να γίνω βομβιστής, έπειτα από μια διαδοχή διώξεων της "έκφρασης της πολιτικής μου γνώμης" (δημόσια δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης) ή για την "απλή συμμετοχή μου σε καταλήψεις σχολών" (ΑΣΟΕΕ '94, Πολυτεχνείο '95), εμφανίζοντάς με, με το προφίλ του "απελπισμένου", που εξωθείται από την καταστολή στο να βάζει βόμβες, δίνοντας άλλοθι για ακόμα μεγαλύτερη καταστολή. Και αυτό δεν είναι παρά μια ενορχηστρωμένη κρατική πολιτική -των μυστικών υπηρεσιών- για να "τσιμπήσει" ο αναρχικός χώρος. Δεν υπάρχει ίχνος αλήθειας σ' αυτό το επιχείρημα, καθώς και σ' όλο το δημοσίευμά σας. Δεν είμαι ούτε "απελπισμένος", ούτε με έχουν "στριμώξει" όπως νομίζετε, ούτε ο αναρχικός χώρος είναι "έρμαιος" ή ευάλωτος στις ραδιουργίες των κρατικών μυστικών υπηρεσιών. Δεν θα μπω στην ανάγκη να απαντήσω στο ψευτοδίλημμα που υπονοείται πίσω από το κείμενό σας, "νομιμότητα" ή "παρανομία", ψευτοδίλημμα που θυμίζει την εποχή που η αριστερά στην Ιταλία -στη δεκαετία του '70- αναπαρήγαγε το επιχείρημα του κράτους "ή με τη δημοκρατία ή με τους τρομοκράτες", ρίχνοντας "νερό" στο "μύλο" του κράτους για να καταστείλει το επαναστατικό κίνημα. Νομιμότητα ή παρανομία είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, είναι επιχείρημα του κράτους και των φορέων της κυρίαρχης ιδεολογίας, συμπεριλαμβανομένης της αριστεράς, που μόνο στόχο έχει την περιθωριοποίηση, την εγκληματοποίηση και τον παροπλισμό των αγωνιστών. Στο δημοσίευμά σας αποσιωπάτε σκόπιμα πολλά πράγματα. Δεν αναφέρετε πουθενά το ότι είμαι αναρχικός. Αποκρύπτετε το ότι η ολική άρνηση στράτευσης είναι μέρος της αναρχικής εξεγερτικής δράσης. Δεν μπήκα φυλακή γιατί έκανα μια ιδεολογική απλά δήλωση, αλλά γιατί δεν πήγα στο στρατό ως αποτέλεσμα της αναρχικής μου προοπτικής. Αν έκανα απλά μια αντιμιλιταριστική δήλωση και πήγαινα να υπηρετήσω στο στρατό, θα διωκόμουν τελικά; Σαφώς όχι, κι εδώ αποδεικνύεται το γελοίο του ισχυρισμού σας. Δεν διώκεται κανείς για ιδεολογικές δηλώσεις, αλλά για ανατρεπτικές και εξεγερσιακές πρακτικές. Οι πέντε "αφισοκολλητές-υποστηρικτές" που συνελήφθησαν και κακοποιήθηκαν από την αστυνομία (όχι τον Ιούλη, αλλά τον Σεπτέμβρη του '91, παραμονή της δίκης μου στο Ρουφ) δεν ήταν απλοί αφισοκολλητές, αλλά αναρχικοί και αλληλέγγυοι, όχι στο πρόσωπό μου, αλλά σε έναν συνολικά ανατρεπτικό αγώνα, του οποίου μέρος ήταν η ολική άρνηση στράτευσης, για την οποία διωκόμουν. Αποκρύπτεται το γεγονός ότι η κατάληψη της ΑΣΟΕΕ, τον Αύγουστο του '94, δεν ήταν μια απλή κατάληψη "διαμαρτυρίας" 52 "νέων", όπως λέτε, αλλά 52 αναρχικών, που έγινε ως πράξη αλληλεγγύης στους τότε φυλακισμένους Καμπούρη και Μπαλάφα. Στην περίπτωση του Πολυτεχνείου '95, είχατε επιδοθεί σε μια εκστρατεία συκοφάντησης και απόκρυψης των εξεγερσιακών χαρακτηριστικών του, όπου τάχα είχανε "εγκλωβιστεί" εκατοντάδες "νέοι", ενώ στην πραγματικότητα οι 500 και πλέον εξεγερμένοι αναρχικοί και άγριοι νεολαίοι είχαμε μείνει με τη θέλησή μας και ότι το κίνητρο της εξέγερσης ήταν η έκφραση αλληλεγγύης στους φυλακισμένους αναρχικούς εκείνης της εποχής, καθώς και στους εξεγερμένους κρατούμενους του Κορυδαλλού. Για τις δίκες που ακολούθησαν την εξέγερση του Πολυτεχνείου του '95, γράφετε ότι έγιναν κάτω από συνθήκες που θυμίζουν άλλες εποχές και στιγματίζονται από ειδικές εκθέσεις εγκύρων οργανώσεων, όπως η "Διεθνής Αμνηστία". Είναι καταγέλαστη η άποψή σας, ότι το δικαστήριο για το Πολυτεχνείο '95 "στιγματίστηκε" από τη Διεθνή Αμνηστία που είναι "έγκυρη". Εγκυρα είναι μόνο τα πρόσωπα που αγωνίζονται, έγκυροι είναι μόνο οι ίδιοι οι αγωνιστές και ο ίδιος ο αγώνας. Οι δίκες του Πολυτεχνείου στιγματίστηκαν από τη δική μας στάση που υπερασπιστήκαμε τη συμμετοχή μας στην εξέγερση που αποτελούσε πράξη αλληλεγγύης, όπως προανέφερα. Αν παρουσιάζαμε τον εαυτό μας ως "θύμα της κρατικής καταστολής" ή "εγκλωβισμένο", όπως μας παρουσιάζετε εσείς, εξομοιώνοντας αγωνιστές και μετανιωμένους, τότε θα αθωωνόμασταν, όπως έγινε με τους μετανιωμένους και προφανώς δεν θα ζούσαμε "άλλες εποχές". Δεν αναφέρετε πουθενά στο κείμενό σας ότι η βόμβα στο υπουργείο Βιομηχανίας και Ανάπτυξης, για την οποία πήρα την ευθύνη, έγινε ως πράξη αλληλεγγύης στον αγώνα των χωριών του Στρυμονικού, ενάντια στο κράτος και την TVX. Δεν είναι τυχαίο, ότι η βόμβα στο υπουργείο Βιομηχανίας, η εξέγερση του Πολυτεχνείου '95, η κατάληψη της ΑΣΟΕΕ το '94 και η αφισοκόλληση την παραμονή της δίκης μου στο Ρουφ, ήταν όλες πράξεις αλληλεγγύης, πράγμα που εσείς παραλείπετε να αναφέρετε. Οι παραλείψεις αυτές είναι πολλές για να είναι τυχαίες, είναι μέρος της προσπάθειας διαστρέβλωσης, απόκρυψης και λασπολογίας, την οποία επιχειρείτε. Η φυλάκισή μου στη δεδομένη στιγμή δεν είναι αποτέλεσμα μιας "προμελετημένης πολιτικής διώξεων", όπως λέτε, που στηρίχθηκε μόνο και μόνο στη δημόσια διατύπωση των ιδεολογικών μου θέσεων, αλλά αποτέλεσμα των επιλογών μου, αποτέλεσμα της έμπρακτης αλληλεγγύης, όσον αφορά τον αγώνα των χωριών του Στρυμονικού. Αυτό που ενδέχεται να φοβάστε είναι αυτό που φοβάται το ίδιο το κράτος, τη σύνδεση των αναρχικών με τα αγωνιζόμενα κοινωνικά κομμάτια. Αυτό που μας εξωθεί εμάς τους αναρχικούς είναι η κοινωνική αθλιότητα και η αναγκαιότητα της έμπρακτης αλληλεγγύης σε κάθε αντιστεκόμενο κοινωνικό κομμάτι ή άτομο, γεγονός το οποίο είναι χαρακτηριστικό του αναρχικού χώρου και γι' αυτό διώκεται και ποινικοποιείται όπως στην περίπτωσή μου. Ολες οι εκδηλώσεις κοινωνικής λαϊκής βίας και εξέγερσης των τελευταίων χρόνων, στις περισσότερες απ' τις οποίες, όχι μόνο δεν έλειψαν οι αναρχικοί, αλλά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, συνδέθηκαν με τα αγωνιζόμενα κοινωνικά κομμάτια, όπως έγινε στην Αραβησσό το '89, στο Μαντούδι το '90, στα μαθητικά του '90-'91, στην ΕΑΣ το '92, στο Πουρί το '93, στον Στρυμονικό, και τελευταία στον πρόσφατο αγώνα των καθηγητών, όλοι αυτοί οι αγώνες δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο τη δίωξη του κράτους, αλλά το χειρότερο ήταν και είναι η διαστρέβλωση, το καπέλωμα και η χειραγώγηση εκ μέρους των επαγγελματιών υπερασπιστών από την αριστερά και όλα τα παρακλάδια της, από τα ελεγχόμενα συνδικάτα, τους φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης, τα κόμματα, όλους όσους είναι ποτισμένοι από το κρατικό δηλητήριο της ιεραρχίας και της γραφειοκρατίας των "ειδικών", των "προοδευτικών", των "εναλλακτικών", όλους όσους με το αζημίωτο σπεύδουν να υπερασπίσουν τα "θύματα" της κρατικής καταστολής, όλους όσους μιλάνε για "δημοκρατικό διάλογο" με τον ταξικό και κοινωνικό εχθρό, το κράτος, όλους όσους παρουσιάζουν τους αγωνιστές ως προβοκάτορες, τους αναρχικούς ως τρομοκράτες, όλους όσους θέτουν το δίλημμα "νομιμότητα ή παρανομία", όλους όσους είναι ο "δούρειος ίππος" όλων των κοινωνικών αγώνων, οι πραγματικοί προβοκάτορες που τους υπονομεύουν εκ των "έσω". Η ύπαρξη των αναρχικών από μόνη της είναι πρόβλημα για το κράτος, αλλά και για κάθε ενσωματωμένο στο σύστημα πολιτικό χώρο, όπως είναι η αριστερά. Σημασία δεν έχει να αναγνωριστώ ως ένας "χρήσιμος πολιτικός κρατούμενος", ούτε επιδιώκω να αποφυλακιστώ πάση θυσία και με οποιοδήποτε κόστος, με τη "γραμμή" και τη φόρμουλα που εσείς προωθείτε τόσα χρόνια στην πλάτη των φυλακισμένων αναρχικών. Δεν "χρειάζομαι" επαγγελματίες και εργολάβους της αλληλεγγύης που να με κόβουν και να με ράβουν στα μέτρα τους. Σημασία έχει ο στόχος ενός αγωνιστή να είναι ανατρεπτικός και αναλόγως να είναι και τα μέσα ανατρεπτικά, γιατί ο "σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα". Οσο για τους "αυτόκλητους υπερασπιστές", που διψούν για "αίμα" και "θύματα", τέτοιοι αυτόκλητοι είναι αυτοί, που σαν κι εσάς, με όπλο τη δημοσιογραφική καρέκλα ή κάποιους άλλους αριστερούς διανοούμενους που λαχταρούν όχι "τρίλεπτα", αλλά ημίωρα στην τηλεόραση ή ολόκληρες σελίδες στον Τύπο, κάθεστε και γράφετε ανακρίβειες, ψέματα, αποκρύπτετε και διαστρεβλώνετε καταστάσεις, και το "παίζετε" στην πλάτη των φυλακισμένων αναρχικών, εκ του ασφαλούς "αγωνιστές". Εγκυροι στο να μιλάνε για αγώνες είναι οι ίδιοι οι αγωνιστές, οι δοκιμασμένοι στη φωτιά των κοινωνικών αγώνων, οι μπαρουτοκαπνισμένοι από τα δακρυγόνα και τις φωτιές των οδοφραγμάτων, αυτοί που έχουν πολεμήσει στις συνελεύσεις των εξεγερμένων, αυτοί που μετράνε μήνες και χρόνια φυλακή στην πλάτη τους, όπως εγώ και οι σύντροφοί μου, και όχι οι διάφοροι αριστεροί "προοδευτικοί" μαϊντανοί και τα διάφορα "γραφεία διεκπεραίωσης παροχής υπηρεσιών αλληλεγγύης" ή "έγκυρες" οργανώσεις, τύπου Διεθνούς Αμνηστίας.

Νίκος Μαζιώτης (Κορυδαλλός, Α' Πτέρυγα)